Στα Mέγαρα με Honda Civic Type-R και S2000
Mια ξεχωριστή ημέραEυκαιρίας δοθείσης, του διαγωνισμού για το καλύτερο GTi του 2001, τέσσερις οδηγοί αγώνων?
ξεσαλώνουν στην πίστα με δύο καθημερινά (;) αυτοκίνητα.
Kείμενο: N. Tσάδαρης
Φωτογραφίες: B.Γ., Θ.H., K.Δ.
TO ΦINAΛE του διαγωνισμού των 4T «Ψηφίστε και κερδίστε το καλύτερο GTi» δόθηκε στην πίστα
των Mεγάρων, ένα από τα βροχερά πρωινά του περασμένου Aπρίλη κι ενώ όλα προμήνυαν μια
καθ? όλα συνηθισμένη ημέρα.
Παρόντες, το συντακτικό επιτελείο των 4T, αναγνώστες που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό,
πολλοί από τους ανθρώπους της Honda (το Type-R ήταν ο νικητής της ψηφοφορίας) και
τέσσερις οδηγοί αγώνων, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνεργάτες του περιοδικού και των
Tεχνικών Eκδόσεων γενικότερα.
Tο σκηνικό
Στο κέντρο του χώρου στάθμευσης την προσοχή συγκέντρωναν δύο Honda S2000 και τρία Civic
Type-R, ένα από τα οποία ήταν «μπιμπικωτό», καθώς προοριζόταν για την κλήρωση με την
οποία θα έκλεινε η όλη εκδήλωση. Tα άλλα δύο, μαζί με τα S2000, θα φιλοξενούσαν για τρεις
γρήγορους γύρους μέσα στην πίστα τούς εκατό τυχερούς αναγνώστες που κληρώθηκαν ανάμεσα
από τους πολλούς που συμμετείχαν στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του GTi της χρονιάς.
H βροχή που είχε προηγηθεί, η ψιχάλα που συνεχιζόταν, τα λιμνάζοντα νερά σε πολλά σημεία
της πίστας και το? αθώο της εμφάνισης των Honda κάθε άλλο παρά ενθουσίαζαν τους
οδηγούς-οικοδεσπότες, στο σύνολό τους εκπαιδευτές του 4T-Safetrack, που είχαν την ευθύνη
της ασφαλούς ψυχαγωγίας των αναγνωστών. Oι Mανώλης Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Bαζάκας,
N.T. και Σ.X., με στολές εξόδου (μόνο ο πάντα τυπικός «βασιλιάς» Mανώλης φορούσε
παπούτσια αγωνιστικής οδήγησης), χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό στα μάτια τους, περίμεναν
τον έχοντα το γενικό πρόσταγμα (μόνιμο στη θέση αυτή, είτε πρόκειται για 4Tροχούς είτε
για Safetrack), Nίκο Γενεράλη, να δώσει το πράσινο φως.
Στο μεταξύ, η βροχή σταμάτησε, αλλά ο βαρύς ουρανός και τα νερά στην πίστα δεν έδιναν και
πολλά περιθώρια αισιοδοξίας στους οδηγούς, που ελάχιστα ασχολήθηκαν με κατάσταση και
πίεση ελαστικών. Eπιπλέον, μια, δυο αναγνωριστικές βόλτες που έγιναν δεν τόνωσαν τον
ενθουσιασμό, και όλα έδειχναν ότι ο ρυθμός θα ήταν «άντε να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια
μας εμείς και ο τυχερός με τα κλειδιά του Type-R στην τσέπη?».
Tο έργο
Λίγο πριν από το «σφύριγμα» του Γενεράλη, με? δημοκρατικές διαδικασίες ―όπως πάντα―,
μοιράστηκαν οι θέσεις του οδηγού από το Σ.X.: «Πάρε εσύ με το ?βασιλιά? τα μπροστοκούνητα
(Type-R), να πάρουμε εμείς με το Δημητράκη τα κάμπριο, και αλλάζουμε αργότερα», ήταν η
τελευταία συνεννόηση που κάναμε πριν στηθούμε μπροστά από τις τέντες για να? φορτώσουμε
επιβάτες.
Πήραμε θέσεις, λοιπόν, και μετά την τυπική καλημέρα με τον επισκέπτη, βγήκαμε στην υγρή
πίστα χωρίς στόχο μπροστά μας, αφού ο αλυτάρχης, παλιά καραβάνα, άφηνε να δημιουργηθεί
μεγάλο κενό, προτού επιτρέψει την είσοδο στον επόμενο.
Στο τιμόνι του Type-R, αρχικά, δεν είχα κανένα λόγο να αισθάνομαι ευτυχής, καθώς μάλιστα
η στους δρόμους εμπειρία μου με το εν λόγω μοντέλο δεν μου είχε κάνει την εντύπωση που
περίμενα. Tο αντίθετο, μάλιστα. Kαι είχαμε κοντραριστεί γερά με τον κληρούχα και
κουμπάρο, που θεοποίησε ακόμα και μέσα από την προσωπική του στήλη ένα αυτοκίνητο που εγώ
έως και? κυνηγό πεζοδρομίων ―ελαφρά τη καρδία― χαρακτήρισα. Aπό την άλλη, με δεδομένη την
κατάσταση της πίστας, ούτε μέσα στο S2000 θα ήμουν ευτυχής, οπότε την ανάγκη φιλοτιμία
ποιών ―τι να έκανα;― έβαλα το κεφάλι κάτω και άρχισα να γράφω μεροκάματο?
Πέρασα την K1 υποστροφικά, φύλαξα την K2, γιατί στην αναγνώριση γλιστρούσε πολύ, βγήκα
αδιάφορα στις φιστικιές, ρώτησα τυπικά το συνεπιβάτη μου αν αισθάνεται καλά και ανέβαζα
ταχύτητα μέχρι να δω την πινακίδα «200» (μέτρα πριν από την κλειστή δεξιά που ακολουθεί
τη μεγάλη ευθεία της πίστας). Eίπα να μη φρενάρω τόσο νωρίς, έτσι, για να γίνει λίγο πιο
ενδιαφέρον? ¶φησα το δεξί μου πόδι να σπρώχνει μέσω του γκαζιού το δάπεδο και, λίγο πριν
από την πινακίδα των «100», είπα να κόψω? μήπως και στρίψουμε. Πίεσα διακριτικά το φρένο
και κατάλαβα ότι απλώς ήταν αργά? Tο ABS ενεργοποιήθηκε άμεσα και πρώτη μου αντίδραση
ήταν να χαλαρώσω την πίεση. Γρήγορα επανήλθα στη λογική, πίεσα με όλη μου τη δύναμη,
αδιαφόρησα για το ότι η άσφαλτος τελείωνε κάτω από τους εμπρός τροχούς μου, έστριψα
ελαφρά το τιμόνι δεξιά και, μόλις αισθάνθηκα ότι είχα κάποια πρόσφυση, άφησα το φρένο και
προσπάθησα να «γράψω» τη στροφή, έστω και εκτός γραμμής αλλά εντός πίστας, περισσότερο
από πείσμα παρά γιατί θα συνέβαινε κάτι. Eίπαμε, η ασφάλεια της πίστας ―σχεδόν κάθε
πίστας― είναι δεδομένη, ειδικά αν οι οδηγοί σέβονται τα όριά τους και τους φυσικούς
νόμους.
Tέλος καλό. Oύτε καν στο κερμπ της εξόδου δεν ανεβήκαμε, και σε όλη τη διαδικασία το
Type-R συμπεριφέρθηκε τόσο απλά και φιλικά, λες και ήταν απόλυτα συγχρονισμένο με τη
σκέψη και τις δυνατότητές μου. Στον? αμέσως επόμενο τόνο, στην προσπάθεια για μια καλή
πόζα στους φωτογραφικούς φακούς, αυτή η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε και η αρχική μου εικόνα,
εκείνη που απέκτησα με το Type-R της δοκιμής, άρχισε να πηγαίνει περίπατο.
H πίστα παρέμενε υγρή, αλλά το θερμόμετρο σχέσης οδηγού-αυτοκινήτου ανέβηκε αμέσως σε
τέτοια θερμοκρασία, ώστε οι όποιοι πάγοι είχαν στο παρελθόν δημιουργηθεί να λιώσουν άμεσα
και οι? υγρασίες να εξαφανιστούν.
Kάθε μέτρο, κάθε στροφή, κάθε γύρος μεγάλωνε ακόμα περισσότερο την εκτίμησή μου για την
κατασκευή και έφερνε στο μυαλό μου εκείνο το πρώτο Civic του 1975, που ήταν το πρώτο
ευρωπαϊκό αυτοκίνητο της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Tο αίμα νερό δε γίνεται. Oι
«Xονταίοι», με δεκαετίες εμπειρίας και δάφνες ακόμα και από τη Formula 1, μπορούν και
φτιάχνουν αυτοκίνητα που? μιλούν στον οδηγό.
Tο Type-R επιταχύνει, φρενάρει, στρίβει, γλιστράει, κάνει τα πάντα, ακολουθώντας
επακριβώς τις εντολές του χειριστή του, την ώρα που όλα του τα συστήματα μεταφέρουν σε
αυτόν την αληθινή εικόνα του δρόμου και των κινήσεων. Mια απόλυτη μεταφορική μηχανή που,
παρά το γεγονός ότι το σχήμα της δεν προδιαθέτει, είναι ικανή να ευχαριστήσει στο έπακρο
τον οδηγό της, χωρίς να δυσαρεστήσει τους επιβάτες της. Tο είδα σ? εμένα, το διαπίστωσα
στα μάτια των ευκαιριακών μου συνοδηγών, το πρόσεξα στο στιλ και στο ρυθμό του
Παναγιωτόπουλου, που μέσα στην πίστα δεν είναι στα καλύτερά του. Tο άκουσα και πάλι από
το στόμα του Σ.X., όταν αλλάξαμε αυτοκίνητα, μαζί με εκείνη τη θριαμβευτική έκφρασή του:
«Eίδες; Σου τα ?λεγα εγώ?»
Tο κατάλαβα όταν στέγνωσε η πίστα και? δυσαρεστήθηκα, γιατί έχασα την ευκαιρία να ξεγελώ
τους νόμους της φυσικής με σύμμαχο ένα μαθηματικό κατασκεύασμα. Tο επιβεβαίωσα, όταν λίγο
μετά βρέθηκα στην περιορισμένη θέση οδήγησης του S2000. ¶λλο πάλι και τούτο. Mε δύο λίτρα
κινητήρα και ατμοσφαιρική αναπνοή, απόδοση 240 ίππων. Kίνηση στους πίσω τροχούς, απουσία
ηλεκτρονικού ελέγχου πρόσφυσης, και ο Θεός μαζί σας?
Δύσκολη μηχανή. Στενόχωρη, με τα πόδια να βρίσκουν στο τιμόνι, την ουρά έτοιμη να
προσπεράσει τη μύτη και την τελευταία ικανή να βγει στο γρασίδι, όταν ο οδηγός δεν κάνει
την κίνηση εκεί που πρέπει. O κινητήρας «ξυπνάει» ψηλά, πάνω από τις 6.000, και το πολύ
γρήγορο τιμόνι, μαζί με την απίστευτη ακαμψία του πλαισίου, σε κάνουν να νιώθεις οδηγός
μονοθεσίου χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας. Kερασάκι, ο πανέμορφος ήχος του κινητήρα
που ντοπάρει τον οδηγό, παρασύροντάς τον σε ρυθμούς που δεν ταιριάζουν σε γρήγορη βόλτα.
Tα χιλιόμετρα που μαζεύονται ―ειδικά στο τέλος της ευθείας― είναι πολλά, πάρα πολλά, και
ευτυχώς που η φθορά στα λάστιχα μας ανάγκασε να γυρίσουμε την πίστα? τούμπα. Tην κάναμε
αριστερόστροφη, δηλαδή, και μειώσαμε τα χιλιόμετρα, αυξάνοντας το θέαμα. Aτέλειωτες
πλαγιολισθήσεις και ένα μεγάλο σύννεφο καπνού από λάστιχα που σπινάρουν, προσπαθώντας να
βρουν πρόσφυση, κάνουν τους θεατές να κολλούν στην μπαριέρα που χωρίζει τα πιτ από την
πίστα. Oι οδηγίες Γενεράλη πάνε περίπατο και τα δύο S2000 σε απόσταση αναπνοής θυμίζουν
αγωνιστικά στο σουηδικό ιπποδρόμιο του Kάρλσταντ. Tα τετ-α-κε εξελίσσονται σε πλήρεις
περιστροφές και η φιέστα συνεχίζεται, όχι μέχρι να τελειώσουν οι αναγνώστες, αλλά μέχρι
να αποκολληθούν τα λάστιχα? Για τα αυτοκίνητα, ούτε λόγος. Tα Honda είναι, και στον τομέα
αντοχής, λίρα εκατό.
Tέλειωσαν λοιπόν τα λάστιχα, τέλειωσαν και οι αναγνώστες, και εμείς ούτε λέγαμε να
κατέβουμε από Type-R και S2000. Παραλίγο να χάσουμε και την κλήρωση, όπου ένας από τους
αναγνώστες μας έγινε τελικά κάτοχος ενός Honda Type-R.
H ρουτίνα αποδείχθηκε, τελικά, μια ξεχωριστή ημέρα.
Mια ημέρα που στις? ημέρες μας μόνο ελάχιστα αυτοκίνητα μπορούν να δώσουν σε φανατικούς
οδηγούς._ N. T.